“Ze komt er niet meer in!”

IK zeg het je: die vrouw is niet goed!

Eigenlijk kwam deze jongedome niet om aan haar relatie met haar schoonmoeder te werken. Nee ze wilde die eigenlijk beëindigen en dat haar vriend voor haar koos in plaats van voor z’n moeder. Gek werd ze ervan. Ze haalde het bloed onder haar nagels vandaan. En hij zag het niet. Hij hoorde die kleine vervelende opmerkingen niet. Het ging allemaal langs hem heen. Eigenlijk had hij zich al een beetje afgesloten voor z’n moeder. “Je moet haar niet zo serieus nemen.” of “Doe net alsof je het niet hoort, dat doe ik ook.” of z’n “Tsja, ik ben eraan gewend. Ik laat haar maar.” Furieus werd ze ervan. Ze kon hem en z’n moeder soms wel wat aandoen. Haar handen jeukten soms. “Het is echt een vies, smerig loeder!”.

Maar daar kwam ze niet voor; ze kwam voor een probleem met ontstekingen in haar lichaam waar ze last van had. Ontstekingen in haar gewrichten die pijn deden en waardoor ze soms ‘hulp’ nodig had met dingen. En daar moest ze dan om vragen en dan voelde zij zich klein. En dat wilde ze niet. En ze wilde er vanaf. Dus daarom wilde ze graag naar de oorzaak van de ontstekingen in haar lichaam gaan. Waardoor is dat ontstaan?

In Regressie

We maakten het gevoel van de ontstekingen wakker, de pijn, het ongemak, de boosheid. Er kwam een enorme boosheid in haar op. ‘Afblijven’, kwam er in haar op. ‘Van mij afblijven.’ Ze kreeg het heel warm.

Ze kwam in een moment waarin ze op het punt stond om vastgepakt te worden door de vrouw des huizen, waarvoor zij als werkster in dienst was. En waarvan het geld naar haar ouders ging. Eigenlijk deed ze het voor niks. En nu werd ze heel hard en pijnlijk vastgepakt bij haar bovenarmen en verscheen er een heel boos gezicht voor ogen. “Jij vies, smerige loeder dat je d’r bent!”. Ze schrok en wilde eigenlijk achteruit deinzen, maar ze werd stevig vastgehouden door de vrouw des huizes. De moeder van de zoon, die een oogje op haar had. En zij op hem. “Mijn zoon is van mij, hoor je!”, “Ik wil niet dat hij een meisje zoals jij heeft.” De boodschap was nu duidelijk wat zij van haar vond. En het kwam als een dolk in haar hart binnen. Deze liefde was met deze moeder onmogelijk. Zij was dus duidelijk niet goed genoeg op een of andere manier. En haar afkomst kon ze nooit meer goed maken. Ze wist niet wat ze moest zeggen, maar wilde zo snel mogelijk hier weg. Zo snel mogelijk, dus besloot ze te zeggen:”Ja mevrouw, ik begrijpt het.” De grip werd losgelaten en ze kon zich vrijmaken. Maar van binnen was haar hart gebroken. En haar ouders zaten thuis alleen maar te wachten op het geld. Wat een k**leven, dacht ze. Zo heeft het geen zin. Waar leef ik voor?

De laatste Dag van dat Leven

In de maanden daarna zag ze hoe druk zijn naargeestige moeder bezig was met tenenkrommende vleierij naar volwassen heren. Deze mannen kwamen met hun dochter en daar deed ze dan heel gemaakt tegen alsof ze de liefste en leukste schoonmoeder zou zijn. “Die vrouw is niet goed!”, dacht de jongedame. En wanneer zij moest bedienen, verstarde de moeder en viel er iets ijzigs, maar de man en de dochter hadden dit zelf niet door. Het voelde alsof ze op haar eigen begrafenis aan het bedienen was. Nadat ze doorkreeg dat de zoon niet echt aanstalten zou maken om zijn moeder te overrulen en zijn vader altijd weg was op (zaken)reis, besloot ze weg te rennen. Ze trok het niet meer. Haar lichaam deed pijn, zat vol verdriet. Ze kon niet meer. Furieus was ze, maar ze kon er niks mee. Intens verdrietig was ze maar ze kon er niets mee. Maar het was in de spieren en gewrichten van haar lichaam te voelen en ze mistte de controle over haar lichaam om de perfecte dienstmeid te spelen. Het zorgde ervoor dat ze - per ongeluk - iets liet vallen. De vrouw des huizes verontschuldigde zich naar de gasten voor haar dienstmeid, alsof ze een hopeloos geval was. En nadat de mensen weg waren, stevende de vrouw op haar af:”Jij komt hier niet meer binnen! Wegwezen!”.

Eigenlijk had ze haar daar willen slaan of zelfs wurgen, net zolang totdat zij begreep dat ze haar - en haar zoon - met respect moest behandelen. Maar ze bevroor, met een diep verdrietig gevoel in haar borst en keel en paniek in haar hoofd. Hoe moest ze dit thuis vertellen? Dan zou ze weer afgewezen worden. En dat zou ze niet aankunnen. Dat zou de druppel zijn.

Vlak voor haar dood

Ze rende de deur uit en vluchtte, naar niks, totdat ze besloot om naar huis te gaan. Daar vertelde ze niks, behalve dat het geld morgen zou komen. Dat vonden haar ouders ont-zet-tend jammer was te merken. Bijna alsof ze ontevreden waren over hun dochter dat ze dat had geaccepteerd. Op de slaapkamer pakte ze het mes wat zij uit de bestekla had gehaald en stak zij zichzelf dood in haar buik. Ergens had ze spijt, maar ook weer niet, want ze had zoveel pijn en verdriet in haar lichaam, haar lichaam hunkerde zo naar rust, naar liefde, gezien worden, een omhelzing. En terwijl ze wachtte op de dood, voelde ze de ontstekingen in haar lichaam, wat zich vertaalde in diep ingehouden verdriet, frustratie en pijn. Alles leek geïnfecteerd met pijn, ze kon niks meer dragen. En ze bleef wachten. Sterker nog, de dood kwam maar niet. Alsof dit moment een op een overgedragen was naar haar hier en nu. Precies datgene waar ze in het hier en nu last van had, inclusief de relatie met haar schoonmoeder en haar vriend. Ze was flabbergasted.

Hangend Tussen Hemel en Aarde

Een ander deel van haar ziel hield zich op in ‘de lucht’ en zweefde in dromerige sferen door de sterren, blij als ze was dat ze ‘ver’ van de aarde was. De aarde waar geen leven voor haar was te vinden, geen thuis, geen rust, geen liefde.

“Herken je deze gevoelens in je huidige leven? En merk je dat alleen als je alleen bent dat je hiermee bezig bent?” Ja, dat klopte.

In het Licht

De cliënt kwam aan in het licht. Daar stond haar vriend te wachten. En er was op dat moment niks in haar wat zich tegen hem wilde keren of boos op hem wilde zijn. Alles wat ze wilde was zijn omhelzing. En terwijl ze zijn omhelzing voelde, voelde ze ook hoe hij haar gemist had en hoe hij zichzelf gemist had. “Is dit je vriend uit je huidige leven”, vroeg ik. Ze vond het frappant dat hij niet de man is met wie ze nu is. Hij vertelde haar dat zij dit huidige leven het juist anders zou gaan ervaren. Hij gunde haar precies die relatie die ze zocht, maar dan moest ze wel helen van dit vorige leven. Dan zou het goed zijn om de blokkades die ze vanuit dat leven had meegenomen los te laten en zicht te verheugen op de vervulling van haar hartenwensen.

Heling in het Licht

Ze scande haar lichaam en voelde de ontstekingen daarin. ‘Kan je die loslaten?’ of heb je daar hulp bij nodig, vroeg ik. Ze had niet het idee dat ze dit zelf kon, omdat het te diep zat. Die vrouw des huizes, die schoonmoeder, dat zat nog niet lekker.

De vrouw des huizen kwam aangelopen en ging voor de cliënt staan met vurige ogen en een lichaam dat was opgebouwd uit boosheid en onvervuld verlangen. Ze was duidelijk nog steeds niet blij met de dienstmeid. Ik vroeg haar wat er onaf voor haar was. De vrouw antwoordde dat ze haar zoon was kwijtgeraakt. Doordat de dienstmeid zelfmoord had gepleegd, was ze de controle over haar zoon kwijtgeraakt. Het was daarna voor haar een verschrikking om te moeten vleien en de leuke schoonmoeder uit te hangen, omdat haar zoon zo’n miserabele en niet vooruit te branden indruk achterliet, dat ze niet meer wist hoe ze van een drol een kadootje moest maken. Doordat deze dienstmeid in haar leven was gekomen, was haar leven geruineerd in termen van onvervulde verlangens en het afvallen van al haar maskers.

De cliënt begreep dat de vrouw des huizes nog steeds bezig was controle over haar zoon te krijgen, zodat zij vervuld zou zijn en zou geloven dat ze het ‘goed’ gedaan zou hebben. “Maar hoe verander ik dat bij haar?”, vroeg de cliënt. Ik vroeg de vrouw des huizes wat zij nodig had gehad om geen controle over haar zoons leven te hebben via de (eventuele) partner in zijn leven. ‘Ik wilde gelukkig zijn, maar mijn man gaf mij geen aandacht. Hij was altijd weg. Ook als hij thuis was van werken was hij eigenlijk niet thuis. Alsof hij mij niet belangrijk genoeg vond. Allemaal wel makkelijk. Hij ziet mij niet.”

Haar man werd erbij gehaald en die was zo blij zijn vrouw te zien. Hij schaamde zich zo ontzettend. Pas nadat zij was gestorven, besefte hij zich hoe belangrijk zij was en hoe voor lief hij haar had genomen. Hij had nog zoveel te geven. Nog zoveel was er onaf voor hem richting haar. De vrouw des huizes werd warm van binnen en begon te gloeien. Alsof bijna alles als sneeuw voor de zon smolt, ze wilde een nieuw begin met haar man. En hij met haar.

De cliënt besloot de vrouw des huizes en daarmee haar schoonmoeder te vergeven. Het echtpaar was zo ontzettend dankbaar voor deze vergeving, want het betekende dat ze los konden laten en zo hun eigen leven, een nieuw vervuld leven, te gaan leven. De vrouw des huizes nam alle energetische indrukken terug (de woorden, het vastpakken, de invloed) en het licht heelde wat er geheeld kon worden. En nadat het proces compleet was, werd ze bedankt met een kado in de vorm van een muziekdoosje. Deze stond ervoor dat ze weer naar eigen liedje mag luisteren, het ritme en de muziek van haar eigen ziel. Hierna vertrok het echtpaar en vroeg haar zoon de aandacht. Hij gaf haar een kado voor haar leven nu met haar vriend. Een robijn. De cliënt was er verrukt mee. Hij hield echt, onder al die lagen, zo diep van haar… De robijn verbond zich met haar lichaam.

Na de Sessie

Ze merkte echt een ongelooflijk verschil in de dagen na de sessie. Haar vriend was ‘opeens’ uit zichzelf veel mondiger geworden naar zijn moeder. Alsof hij opeens ‘wakker’ was, zonder precies te weten hoe dit nu kwam. Zijn moeder deed ook anders naar haar, alsof er meer ruimte of een soort beschermingslaag tussen zat. Alsof er een strijd was uitgestreden en er nu naar een nieuwe toekomst uitgezien moest worden. Immers, haar zoon liet duidelijk merken dat ze niet de meest belangrijke persoon in zijn huis meer was. En dat betekende dat ze meer tijd met haar man zou moeten gaan doorbrengen. Ze begon zelfs al ideetjes te opperen om met zijn vader samen te gaan ondernemen…

De ontstekingen waren minder geworden. Niet weg, maar het gaf haar al zoveel meer ruimte in zichzelf. Ze zat lekkerder in haar lichaam en dat was voor haar ‘al heel wat’ om te ervaren, zoals ze zelf omschreef.