Psycholoog of regressietherapeut?

Niet verder komen bij de psycholoog

De mensen die bij mij in therapie komen, hoor ik vaak zeggen:”Ik kom niet verder.” “Ik zit vast.” “Ik loop rondjes.” “Ik zie het niet zitten”, “Ik kom er maar niet uit.” “Ik ben waarschijnlijk een hopeloos geval.” “Het komt niet meer aan.” “Ik verwacht er niet veel meer van.” “Ik heb het gevoel dat ik nog verder van huis ben.” En dan hebben ze het nog geeneens over het probleem gehad waarvoor ze in therapie willen, maar over de psycholoog. Iets klikte maar niet, ‘iets’ gaat er maar niet weg, hoe goed die psycholoog zijn of haar best ook aan het doen is en hoe aardig en meelevend die ook is. En dan stopt de zoektocht. Of de zoektocht gaat verder richting onbekendere (alternatievere) terreinen, zoals hypnotherapie, emdr of regressietherapie.

Het probleem groter maken dan dat die is

In de reguliere psychologie kennen ze (helaas) niet zoiets als ‘de ziel'. Eigenlijk wordt dat geheel weggelaten en het probleem en de symptomen worden groter gemaakt dan de persoon die ze heeft. Als zij het niet weten dan moet je er maar mee leren leven. En omdat er vaak op symptoomniveau gewerkt wordt door de psycholoog krijg je dus coping (hanteer) strategieën aangeleerd (eventueel aangevuld met medicatie) om met het probleem om te gaan. Wat er niet bij wordt verteld is dat dat even fijn voor je is, maar op de lange termijn heb je er (hoogstwaarschijnlijk) heel wat problemen en symptomen bij.

Eigenlijk ben je nog verder van ‘huis’ geraakt of ben je rondjes aan het lopen, en begin je eigenlijk al niet veel meer te verwachten van nog enige heling (“Ik ben waarschijnlijk een hopeloos geval”).