ME: Altijd extreem moe

Gevangen in altijd extreem moe zijn en moeten doorgaan

ME (Myalgische Encefalomyelitis)/CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom) is een complexe aandoening die wordt gekenmerkt door ernstige vermoeidheid die niet verdwijnt met rust en die niet het resultaat is van overmatige inspanning. Het kan gepaard gaan met andere symptomen zoals pijn, concentratieproblemen, slaapstoornissen en veranderingen in de stemming. Veel therapeuten begrijpen dat de symptomen van ME/CVS niet alleen fysiek zijn, maar ook emotioneel, mentaal en spiritueel kunnen zijn.

Cliënten met deze aandoening komen vaak uit als slaaf (ondergeschikte) in vorige leven(s). Na inspanning kwam er geen of te weinig ontspanning. Het werk wat gedaan werd, werd niet beloond of was nooit goed genoeg. En men moest zien te (over)leven in een ‘gevangen’ of sterk beperkte situatie, waarin zij nooit voldoening of vervulling zullen vinden. Vaak worden er ook vorige levens aangetroffen waarin overmacht een rol speelde. Iemand geeft op wanneer er niet gewonnen of gevlucht kon worden en geeft ‘het geloof in (de kracht van het) eigen lichaam’ op. Tevens zijn mensen met ME vaak gestorven tijdens het werk, terwijl ze eigenlijk al niet helemaal aanwezig waren in het lichaam. Denk aan slaven, mijnwerkers, soldaten die wakker moeten blijven, etc.

Heling en ME/Chronische vermoeidheid

Werken aan heling mbt ME kan een lang proces zijn, maar desalniettemin een mooi proces om weer in het ‘vrije’ en ‘vervullende’ leven te komen. Het wakker maken van 'vrijheid' en het verbinden met de eigen kracht, is soms zo sterk op de achtergrond komen te staan (afhankelijk van hoelang iemand ME heeft), dat men zich soms geen voorstelling kan maken van een leven zonder ME.

In therapie gaan

Tijdens een sessie gaat de cliënt terug naar dat vorige leven (of die vorige levens) waarin vergelijkbare patronen van vermoeidheid, uitputting of ziekte aanwezig waren. Dit kan de cliënt helpen om inzicht te krijgen in herhalende thema's en lessen die nog niet zijn geleerd en die nog steeds doorwerken in zijn leven.

Een belangrijk aspect van reincarnatietherapie is dat de cliënt kan begrijpen waarom zijn ziel ervoor heeft gekozen om in dit leven bepaalde uitdagingen, zoals ME, aan te gaan. Door het verkennen van deze diepere spirituele aspecten en vragen kan de cliënt niet alleen een dieper begrip krijgen van zichzelf, zijn doel in dit leven, en hoe die kan werken aan zijn eigen heling en groei, maar ook gaat hij van slachtoffer naar schepper (creator) van zijn leven.

Ouders die nooit meer thuis komen

De cliënt, een vrouw van 33, leed al enkele jaren aan ME/CVS. Ze had alles geprobeerd, van medicatie tot alternatieve therapieën, maar niets leek echt te helpen. Door middel van regressie- en reïncarnatietherapie hoopte zij op een dieper begrip van haar aandoening.

"Ga terug naar het vorige leven waarin je al deze klachten precies zo ervaart”, instrueerde ik haar. Enkele momenten later kwam er een vaag beeld in haar op. "Ik zie een veld, heel uitgestrekt en groen," vertelde de cliënt. "Ik ben 15 jaar oud, Ik voel me gelukkig, maar ik moet ook heel veel doen op de boerderij."
”Ben je hier nu alleen of met anderen?”
”Ik ben hier alleen, maar mijn broertjes en zusjes zijn binnen aan het spelen. Dat zou ik ook wel willen, maar ik moet door. Nog zoveel taken.”
”En waar zijn je ouders?”
”Die zijn naar de stad voor zaken, die komen morgen terug”

De ouders kwamen niet meer terug en de vrouw raakte ongerust, terwijl ze alle taken zo goed mogelijk probeerde te doen, haar broertjes en zusjes bezig hield, voedde en vertelde dat papa en mama gauw terug zouden komen. Maar ze kwamen niet. En hoe meer de tijd verstreek, hoe moeilijker en zwaarder het voor haar werd. Maar het werd ook steeds belangrijker om ‘door te gaan’, want wie moest er dan anders voor haar broertjes en zusjes zorgen? Vanaf dat moment had ze ‘geen tijd’ meer voor zichzelf of kon ze nog ‘rust’ vinden. Onderliggend was er de hoop dat haar ouders opeens spontaan thuis zouden komen, maar naarmate de tijd verstreek, hoe meer de hoop verdween.

"Ik voel me zo moe," fluisterde de cliënt, terwijl enkele tranen over haar wangen stroomden. "Ik heb zoveel te doen, elke dag van zonsopgang tot zonsondergang. En het enige waarnaar ik verlang is rust. Zo moe."

“Herken je deze vermoeidheid in je huidige leven?”. De cliënt antwoordde bevestigend door te knikken. Dit liet precies zien hoe zij zich van binnen voelde.

Dan komt de cliënt in de laatste dag van haar leven in dat leven. Ze is nu de leeftijd die ze ook had toen er Chronische Vermoeidheid bij haar werd geconstateerd: 28. Het was zo’n moeilijke tijd geweest, waarin er zoveel kapot en uit elkaar ging: het gezin viel uit elkaar nadat de meesten vroeg het huis verlieten. Van de boerderij was nog maar een kwart over en ze was intens moe. Alles deed pijn in haar lichaam. Het enige wat ze nog deed was zichzelf proberen op te peppen om morgen weer een dag te beginnen, aan de dag te beginnen. En ze probeerde de wil en de kracht te vinden om die dag ‘vol te houden’.
”Herken je al deze klachten in je huidige leven? Is dat waar je vandaag nog steeds last van hebt?”, vroeg ik. De cliënt beaamde het.

De cliënt besloot dat leven los te laten en nu te sterven, maar het lukte haar niet om in het Licht te komen. Er was iets wat haar blokkeerde: haar ouders. Deze waren haar aan het opwachtten ‘voor’ het Licht, omdat ze haar niet zo achter hadden willen laten. Het bleek dat ze vermoord waren en nog steeds bezig waren om ‘thuis’ te komen, zodat ze de zorg voor hun kinderen op zich konden nemen en dat die niet op de schouders van hun oudste dochter zou rusten. Ze hechten zich echter aan hun dochter vast, die last kreeg van datgene wat weer in hen ‘onaf’ was: zich niet kunnen verdedigen tegen iets of iemand van buiten af, waardoor ze hun leven (en datgene en diegene zie liefhebben) kwijt raakten. Precies dezelfde klachten als die hun dochter begon te krijgen. Ook haar leven werd vermoord, maar dan op een langzame en slopende, niet meer vol te houden manier.

Met haar ouders stapte ze het Licht in waar ze onthaald werden door de familie. Iedereen was blij dat ze weer terug in het Licht was, waar ze nu eindelijk kon rusten en zich bezig houden met haar eigen leven. “Ik heb deze rust zó gemist….” Het leek bijna alsof de cliënt ter plekke in slaap wilde vallen. Iets ouds in haar liet los, het ‘Ik moet de dag zien door te komen’.

Twee jaar later kreeg ik een mail dat het nu heel erg goed met haar ging. Ze was er nog niet helemaal, maar ze had zulke stappen gemaakt na deze ene sessie Er was zoveel ruimte gekomen. Ook voor haar man die helemaal was opgeleefd. Middels andere therapieën en supplementen was ze nu zelfs op het punt dat ze een eigen onderneming wilde starten.