Voor het scheiden van de markt

Een 67-jarige man kwam in therapie, omdat hij overal zenuwpijn kreeg - neuropathie - en dan vooral in zijn voeten. Van dokter naar dokter, zijn hele voedingspatroon omgegooid, veel gelezen, maar het ‘ging niet weg’ en werd alleen maar erger. Het was eigenlijk zo erg dat hij zijn tranen moest bedwingen. Hij wist niet meer hoe hij het moest doen of wat hij moest doen. Hij wilde kijken of reïncarnatietherapie wat voor hem was. Hij had er interesse in, maar wist niet goed of het wel echt zou kunnen helpen. Hij besloot voor zichzelf om de proef op de som te nemen en te ontdekken waar het hem zou brengen.

Hij vertelde dat de relatie met zijn vrouw en zijn kinderen was in de laatste jaren achteruit gegaan, iedereen op zijn eigen eiland. Druk bezig met hun leven. Met zijn vrouw had hij een goede relatie, maar het was ook een relatie van gemakkelijkheid. Zij deed nog heel veel dingen en had nog heel veel vriendinnen en clubjes. Hijzelf zat vooral met pijn waardoor hij gehinderd werd om iets te ondernemen wat geen ondraaglijke pijnen zou opleveren. En eigenlijk voelde hij zich heel alleen in dit proces. Alsof niemand hem begreep hierin en ze hem daarom wilde vermijden. Althans, zo ervaarde hij dat.

Huidige leven

De man ging terug naar zijn jeugd, naar een moment waarop hij ontdekt hoe hard zijn ouders zijn. Zij bepalen allebei voor hem. Hij moet alleen maar gehoorzamen, doen wat zij hem opdragen en anders straf. Alsof ze onder een hoedje spelen. Terwijl zijn ouders zich bezig hielden met van alles en nog wat en iedereen, leerde hij zich gedienstig op te stellen en deed vooral wat zijn moeder deed, mede op strikt advies van zijn vader “Je luistert naar je moeder, hoor je?!”.

Hier begon hij al te merken hoe hij zich vanaf dat moment was gaan inhouden en zich gaan schikken naar degene met de opdracht, met de meeste overwicht over de situatie. Sterker nog, hij zag in de volgende momenten die hij herbeleefde letterlijk en figuurlijk hoe hij - stap voor stap - achter zijn ouders aan liep, terwijl hij zich niet gezien en niet gehoord voelde in zijn verdriet en wat hij wilde. En als zijn ouders aan het praten waren en stilstonden, was hij bezig met op zijn voeten te letten. Eigenlijk wilden ze (zijn voeten) weg, maar dat kon niet. Dat zou weer gelazer betekenen. En dat kon hij er niet bij hebben.

Vorig leven

Hij gaat terug naar een moment in een vorig leven waarin hij samen met mannen aan tafel zit. Er is een geheime vergadering gaande. Hij hoort de plannen aan, waarbij er heksen in het nabijgelegen bos verwijderd zullen worden. En met verwijderd werd bedoeld: opgepakt, berecht, veroordeeld en in dit geval verbrand worden op de brandstapel.

Terwijl hij hoorde dat de mannen in de ruimte allemaal eensgezind waren over deze beslissing, gingen zijn gedachten naar de heksen toe die in het bos woonden. Hij had er nooit contact mee gehad en ze altijd vreemd en raar gevonden. Alsof ze uit een ander universum kwamen. En ze deden rare dingen. Hadden hun eigen manieren van helen, want ze gingen nooit naar de dokter waar hij soms kwam. Wellicht als die heksen weg waren, dat hij meer rust zou ervaren en hen niet meer zou hoeven tegen te komen. Daarnaast was iedereen al voor van de mannen en als enige man kon hij hier niet tegenin gaan. Dus besloot hij mee te doen. Alhoewel hij het niet echt besloot: hij liet het gebeuren.

In het volgende moment staat hij op het plein waar de brandstapel staat voor de 5 heksen. Het is een grijze dag, maar mensen zijn gekomen om naar dit schouwspel te kijken. Het is er druk vandaag. De stemming is opgelaten, maar barst pas echt los als de heksen voorgeleid worden. Sommige proberen hun lot nog te ontlopen door tegengas te bieden, wat niks uitmaakte, terwijl andere in stilte zich lieten meevoeren. Zijn oog viel op een jonge vrouw, gewilloos liet zij zich daar brengen waar ze moest zijn. En terwijl ze naar de grond keek was ze afwezig. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden: het was zo’n mooie vrouw, die vol van leven moet hebben gezeten, maar nu was ze een geest.

Eigenlijk wilde hij niet kijken, maar hij werd aan de praat gehouden door een van de mannen van de vergadering, waardoor hij niet weg kon en maar met hem mee begon te praten. Samen zagen, hoorden en roken ze hoe de vrouwen verbranden. De schreeuwen waren oorverdovend. Behalve de vrouw die hem fascineerde, ze gaf geen vrijwel geen kick. Ze was in ieder geval niet te horen. En op een gegeven moment levensloos.

Koude voeten en inhouden

Hij voelde zijn voeten koud worden. En er veranderde iets in hem. Maar hij moest zich inhouden, terwijl alles in zijn lichaam weg wilde. Maar dat kon niet.

Vanaf dat moment ontdekte hij dat de rust niet kwam, dat hij nog minder verbinding met de mensen en de mannen om zich heen voelde. Hij was zelfs iets kwijt in zichzelf. En hij kon niet stoppen met nadenken over die vrouw.

Hij trouwde binnen enkele jaren maar vertelde nooit aan zijn vrouw dat hij indirect betrokken was bij de dood van een vrouw. Hij hield dat in zich. Maar de onrust in hem werd te groot, waardoor hij zich nog meer begon te storten in het werk en allerlei activiteiten om zich bezig te houden. Daarbij probeerde hij zijn vrouw in alles te volgen, met het idee dat zij - en dan ook hijzelf - het geluk zou vinden en dat dit diepe verdriet weg zou gaan. Maar hoe hij zijn vrouw ook volgde, en hoeveel werk hij deed, het ging niet weg. En nu begon zijn lichaam ook te haperen.

Iedere ochtend had hij steeds meer moeite om zich uit bed te hijzen en de dag te beginnen. Terwijl hij uit zijn bed kroop en zijn voeten op de vloer zetten, voelde hij al hoe zwaar de dag zou worden en hoe moe zijn voeten waren. Ze konden hem, en alles wat hij op die dag zou moeten doen, nog nauwelijks dragen of daar brengen waar hij moest zijn.

De laatste dag van zijn vorige leven

Op de laatste dag van zijn leven was hij ziek en lag in bed. Zijn voeten deden pijn, zijn lichaam was op, vermoeidheid overal in zijn lichaam die aanvoelde als verdriet en een druk op de borst. Zijn vrouw zat bij hem en hij voelde de afstand tussen hen. Ze keek naar hem en zei niet zoveel, omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Altijd en overal wist ze op iets te zeggen, maar nu - nu het einde naderde - had ze niet zoveel te zeggen. En hij zag aan haar dat ze terwijl ze bij hem was, aan het opletten was wat er ‘buiten’ gebeurde. Het voelde niet alsof ze helemaal hier met hem was.

”Anderen bepalen mijn leven”

Al deze gevoelens herkende hij in zijn huidige leven. Het waren exact dezelfde klachten, trauma’s en problemen maar dan op een andere manier verbeeld of ervaren. Hij was nog steeds bezig om dit probleem op te lossen, zodat hij daarna een goede relatie met zijn vrouw zou krijgen, hij nog steeds bezig was met ‘samen’ te zijn of ‘samen’ te komen.

Hij herkende ook deze thema’s bij zijn ouders. Zijn ouders hadden al deze triggers weer wakker gemaakt in hem. Hoe hij in dat leven achter mensen aanliep, dat had hij dit leven weer gedaan en zijn ouders op uitgezocht. En hij deed het nog steeds in de relatie met zijn vrouw en kinderen. Zij bepaalden en hij liep erachteraan, maar de band verdiepte zich daardoor niet.

Nadat hij overleden was en terugkeek op zijn leven kreeg hij de overtuiging dat :”Anderen bepalen mijn leven”.

Ontmoeting met de heks

En vlak voordat hij bij het licht aankwam, kwam hij de vrouw tegen die hij op de brandstapel verbrand zag worden. Ze had hem door de eeuwen gevolgd, nadat zij stierf. Doordat hij zich niet uitsprak, zijn stem liet horen en niet voor zichzelf ging staan, was zij haar leven kwijtgeraakt. Zolang hij dat niet deed, zou zij niet tot leven komen of verder kunnen geloofde zij. En tot die tijd zou ze hem blokkeren en negatief beïnvloeden, net zolang totdat hij echt zou gaan staan - voor zichzelf- en wat hij persoonlijk zelf wil.

Ze wilden dit eeuwig durende drama beëindigen, omdat het niet meer nodig was en ze beide bereid waren om het los te laten en achter zich te laten. Samen wilden zij het Licht in stappen, maar waar de vrouw wel het Licht in kon, bleef hij hangen, alsof hij werd vastgehouden. Hij zag hoe zij begroet werd door de andere heksen van haar groep. Ze voelde zich weer thuis en voelde weer verbinding met haar geliefden. Haar energie begon weer te stromen en ze kon weer 100% in haar lichaam plaatsnemen zonder pijn.

Het bleek dat hij door zijn ouders vastgehouden werd. Wanneer hij het licht in zou stappen, zouden zij achter moeten blijven. Zij waren niet naar het licht gegaan, omdat zij zich schuldig voelden over hoe zij als ouder hun kind hadden verwaarloosd. En dat wilden ze rechtzetten. Naar het Licht gaan zou voor hen betekend hebben dat ze hem weer aan zijn lot zouden hebben overgelaten. Nu waren ze ‘samen’, ook al beseften ze niet dat hun zoon hier heel veel problemen (erbij) kreeg. Hij moest het allemaal zien te dragen - met zijn twee voeten -. En hoe ouder hij werd, hoe onmogelijker dat werd. Samen met zijn ouders stapte hij in het Licht waar een nieuwe verbinding met zijn ouders ontstond, die nu uit zijn energie waren gestapt. Ze omhelsden hem en vulden hem met de energie en liefde die hij bij leven niet had gekregen. Het was zo intens dat hij niet meer kon stoppen met huilen. Dit is wat hij zo gemist had.

Nadat hij een beetje bekomen was van de liefde van zijn ouders en de diepe verbinding die hij nu begon te voelen kwam de heks weer. Ze gaf hem een diamant. Deze was hij in dat leven kwijtgeraakt. Het stond voor zijn eigen licht. Hij nam de diamant aan en plaatste het in zijn lichaam en meteen voelde hij iets terugkeren wat hij al zolang niet had gevoeld: zijn eigen leven, waarmee hij zo weinig voor zichzelf had gedaan, begon te stromen. En terwijl dit weer begon te stromen, begon hij ook iets in zichzelf te herinneren dat mensen het juist leuk vinden als je ook je eigen pad gaat, omdat je dan authentiek bent en het meest jezelf. Hij kreeg spontaan zin om dingen te gaan die hem gelukkig maakte. En hij dankte de heks, die met haar groep verder ging. En zijn ouders dankten hem, omdat hij ze weer ‘thuis’ had gebracht en de familie ‘samen in verbinding’ had gebracht, waardoor zij ook weer ‘verder’ konden gaan.

Na de Sessie

Het was een intense sessie voor de man. Nooit therapie, vrijwel altijd oppervlakkige gesprekken en uit verbinding blijven. En nu had hij 2,5 uur lang zichzelf op een totale andere wijze ervaren. Hij moest veel verwerken: hoe de dingen gegaan zijn, wat hij heeft ervaren, hoe alles doorgewerkt heeft in zijn huidige leven. Zoveel dat hij er voorlopig nog wel niet klaar mee zou zijn.

“Ik ga het even allemaal op me laten inwerken, voordat ik een nieuwe afspraak maak”, zei hij. En ik zei dat ik zelf ook dacht dat dat het beste - voor de komende tijd - zou zijn en als hij die behoefte zou voelen hij vanzelf een nieuwe afspraak (met mij of een andere therapeut) zou maken.