Jouw gidsen en lichtmeesters

Zo kom je in therapie omdat je geen duidelijke richting in je leven hebt en je gaat naar huis met een persoonlijke gids. Dat is soms het mooie aan regressietherapie: iets in jou geeft jou precies datgene wat je nodig hebt. Niet altijd kant en klaar. Soms vergt het tijd, energie en aandacht om het kado wat je aangereikt heb gekregen te integreren.

Vrouw wil zich niet meer aanpassen

Een jongedame kwam in therapie omdat zij haar hele leven zich had ‘aangepast’ aan anderen. Doodmoe was ze ervan. Logisch. En ze wilde het anders doen. En ze was er klaar voor. Maar ze had geen flauw idee in welke richting. Ondanks dat ze heel intelligent was en alles voor de buitenwereld voor elkaar had.

Problemen met haar kind

Ze werkte als manager, had meerdere mensen onder haar en er werd naar haar geluisterd. En toch voelde zij zich leeg van binnen. Zeker nu de kinderen wat moeilijker gedrag begonnen te vertonen als in boos gedrag.

“Als je boos bent. Heb je dan eigenlijk ook verdriet?”
”Ja, eigenlijk wel.”
”Precies. Als je zoon boos is op jou, is die dus ook verdrietig omdat hij niet datgene van jou krijgt, waardoor hij gelukkig is.”
”Ja, maar ik weet niet wat ik moet doen.”
”Hoe voelt dat? Dat je niet weet wat je moet doen.”
”Verdrietig en machteloos.”
”Precies hetzelfde eigenlijk als je zoon, toch?”
”Ja, eigenlijk wel. Maar ik weet nog steeds niet wat ik moet doen.”

Terug naar een vorig leven waarin zij zich continu moest aanpassen

In regressie ging ze terug naar een moment in een vorig leven waarin ze in het gras lag. Ze keek naar de voorbijgaande wolken. En het was goed. Alles was licht. Ze voelde haar lichaam niet. En ze was eindelijk alleen. Geen impulsen van buitenaf. Stilte. Eindelijk.

En dat bleef zo. Ze zweefde naar plekken toe. En ze was gelukkig. Eindelijk rust en controle en niks hoeven en zweven.

Ze bleek al meer dan zo’n 250 jaar te zweven. Vanaf 1753 om precies te zijn. Dit gevoel, deze niet verbondenheid met haar omgeving herkende ze. Ze deed dingen, bezocht dingen, maar was niet meer verbonden. Hierna ging ze naar het licht, wat haar moeite kostte. Dan moest zij zich weer gaan verbinden en weer op aarde leven. Maar het moment dat zij volledig in het licht was, veranderde alles. De verbinding met haar geliefden vervulde haar met liefde.

Ze keek verder in het licht en ontdekte een ruimte waar er vergaderd werd. Zij wilde naar binnen maar de lichtwezens vergaderden door. Intuïtief wist zij dat ze nog wat moest doen, voordat ze naar binnen kon.

Terug om haar leven te bezien

Ze moest terug naar de aarde om haar leven en sterfervaring te zien. Dat leven bleek ze van ongeluk gestorven te zijn. Ze deed hoe het hoorde en dat leverde haar uiteindelijk helemaal niks op, behalve gevangenschap in haar lichaam en leven. In het gras is ze gestorven. Maar de dood was haar veiligheid geworden, niet verbonden, zwevend.

Er werd gesproken met de vorige persoonlijkheid die haar vertelde dat ze het nu anders zou doen met de kennis van nu over het licht. Dat als ze terug zou gaan het dit keer over haar leven en plezier zou gaan. Haar eigen behoeften. En dat die behoeften helemaal niet hoeven te conflicteren met haar kinderen en haar echtgenoot.

Ze ging terug naar de kamer en als vanzelf kwam ze binnen. Op het juiste moment. Alsof het twee seconden later was. Ze besefte dat het dus nooit ‘te laat’ is en dat alles op het juiste moment komt.