Man (25 jaar): Iedere keer als hij zich wil ‘laten zien’, vooruit wil gaan om zijn dromen te verwezenlijken, zoals naar de Verenigde Staten verhuizen, lijkt het wel alsof “hij maar niet verder komt”. “Het blijft enkel bij plannen in mijn hoofd.” En ook heeft hij last van harde knallen. Bv als zijn vriendin een kastje te hard dichtdoet. Daar kan hij enorm geïrriteerd op reageren. Naast last van harde geluiden, sliep hij ook slecht en had hij vaak last van zijn rug. En hij zag z’n ouders al een tijdje niet meer.

“Ik zit op een of andere manier vast”, “Ik vind het dan zo spannend worden, dat ik uiteindelijk besluit niets te doen. Geen stappen te zetten.” “En dan word ik weer boos op mezelf, omdat ik vind dat ik geen echte man ben die voor zichzelf en z’n vriendin kan opkomen.”

Vietnam

Hij komt terug in de Vietnam oorlog en ligt in stilte op de vijand te wachten. Al zijn zintuigen staan open om het gevaar te horen. Zelfs zo zacht ademen dat niemand hem kan horen, terwijl zijn hart in zijn keel klopt.

Dan hoort hij een knal en daar stopt het voor hem. Hij beseft niet dat hij is doodgeschoten. Nog steeds is de Amerikaanse soldaat in hem aan het bedenken waar de knal vandaan kwam en nog steeds is hij bezig om ‘dekking’ te zoeken. Al sinds 1974.

Wanneer we de scene (ervaring) verder laten lopen, ontdekt hij dat hij in zijn rug geschoten is. Precies die plek waar die in het hier en nu ook last van heeft: vlakbij zijn hart met een uitstraling naar zijn rug. Hij ontdekt dat hij nog steeds bezig is met overleven. Echter nu hij weet dat hij gestorven is, kan hij zijn laatste adem uitblazen en verlaat hij zijn lichaam.

Meegenomen overtuiging uit vorig leven

Op het moment dat hij zijn lichaam verliet, nam hij een beslissing: ik wil niet (meer) zichtbaar zijn voor anderen, want dan kan ik doodgaan.

In het licht ontmoette hij zijn medestrijders, die hem verwelkomden. Het voelde alsof de oorlog nu echt voorbij was. Iedereen was er. Iedereen leefde nog. Iedereen was samen. En het was goed.

In het licht ontdekte hij dat hij heel veel vaderlandliefde had, wat erin was gegoten door zijn ouders. Er tegenin gaan, had het einde van zijn relatie betekent met zijn ouders. Hij wilde hen geen verdriet aandoen en ging naar Vietnam. Om nooit meer terug te keren. Zijn ouders leerden over ‘oorlog’ en je kind laten vechten voor het vaderland in een land wat niks te maken had met het vaderland. Achteraf hadden zij gewild dat hij tegen hen in was gegaan. Hij leerde op zijn beurt dat hij vrij moest worden van zijn ouders, zodat hij waarlijk in the land of the Free zou kunnen gaan wonen.