Entiteit in hoek van kamer
Het onuitgesprokene eindelijk uitgesproken

Een vrouw had het gevoel dat ze last had een entiteit. Ze werd ‘s nachts wakker gehouden. Alsof er iemand, een entiteit, in de kamer stond te kijken naar haar. Het kostte haar haar levensgeluk. Slapen deed ze amper nog en ze zocht wanhopig rust. Op het vragenformulier schreef ze bij wie ze kent die is overleden, haar oma Bettie op. Die had ze nooit gekend, want die was al vroeg na haar geboorte overleden. Maar op een of andere manier had ze met haar een band. En op de vraag of er nog andere zaken waren waar ze naar wilde kijken, was dat ze moeite had in relaties. Daarin was ze vaak op haar hoede. En ook nog had ze geschreven dat er een herinnering bij haar was opgekomen van een zwarte auto die een keer voor het schoolplein stopte en dat ze daar zo in paniek van was geraakt en ze wist nog steeds niet waarom. Ook dat wilde ze uitzoeken waar dat mee te maken had.

In Regressie

Haar slaapkamer

Ze ging in trance en ze ging in gevoel en gedachten terug naar haar slaapkamer. Ze voelde het angstige gevoel weer. Koude benen, alsof ze omhoog schoot, uit haar lichaam. Ze beschreef de energie als een man die haar iets wilde aan gaan doen. Ik vroeg haar om het licht aan te doen en te zien wie daar stond. Het bleek oma Bettie te zijn. Blij dat ze gezien werd, maar oma Bettie wilde niet praten, waarbij ze naar haar keel wees. Alsof er eerst iets anders moest gebeuren.

In vorig leven als vrije vrouw

Ik liet haar terug gaan naar een vorig leven waarin ze precies dezelfde angst ervaarde als ‘s nachts. Ze kwam uit in New York. Ze was ernaartoe getrokken voor een geweldig, bruisend leven. Nieuwe mensen kennen. Weg van het alledaagse. Wegen verkennen die ze niet kende. De nacht in. En ze was die avond op weg naar huis en stond te wachten op een taxi. Ze was rustig. Ze voelde zich voldaan. Er zouden nog heel veel mooie dingen gaan gebeuren, geloofde ze. Dit was nog maar het begin. Totdat een zwarte auto stopte en er een man van de achterbank stapte die haar de auto in trok. Het ging allemaal zo snel en ze zag niets. Ze zag van een afstand hoe ze haar verkrachtten in een steeg. Omstebeurten. Haar geest was buiten haar lichaam gegaan om dit niet te kunnen voelen. Na het verkrachtten sneden ze haar keel door. Ze kon niet meer ademen en stierf, met heel veel zwarte, nare en vieze energie in haar, die niet van haar was.

In het Licht herenigd met moeder

Nadat ze in het licht kwam, kwam haar moeder uit dit huidige leven als de moeder uit het vorige leven naar haar toe om haar te verwelkomen. Blij als ze was dat haar dochter weer thuis (in het Licht en bij haar) was. Nadat ze was overleden was ze niet gelukkig meer geweest. De cliënte voelde de blijdschap van haar moeder door haar heengaan. Beide begonnen rust te ervaren in zichzelf.

De daders erbij gehaald

En nadat ze meer en meer tot rust was gekomen, kwamen de drie mannen die haar verkracht en vermoord hadden. Ze lachten, want ze waren ermee weg gekomen. Ze hadden nooit hun straf gehad. En het kon ze ook geen fuck schelen. Ze deden gewoon wat ze wilden. Het waren gangsters. Moesten tough guys zijn. Iemands leven deed er niet toe.

Aan de ‘vertegenwoordiger’ van de gangsters werd gevraagd voor wie ze werkten. Ze lachten en de vertegenwoordiger vertelde dat het de hoogste baas is en dat je daar ab-so-luut geen problemen mee moet krijgen. Ik vroeg hem om z’n baas erbij te halen en die kwam ook. Een naar klein duivels mannetje, die eigenlijk meer leek op een gedrocht. ‘Zij is van ons’, zei de duivel. ‘Mag ik je naam weten?’, vroeg ik. Geen antwoord. ‘Mag ik je naam weten?’, vroeg ik nog een keer. “Jij bent helemaal niets, ik praat niet met je.” Aan de cliënt merkte ik dat ze de heftigheid van deze duivel niet had verwacht. “Ik begrijp dat je niet met mij wil spreken, maar Jezus Christus wil dat wel met jou”, zei ik. De duivel verstilde, waarop de gangsters verstilden. Dat hadden ze niet verwacht. De duivel zei niks en ik vroeg Jezus Christus om erbij te komen en tussen de cliënt en de gansters en de duivel te gaan. “Ik vraag jullie, als jullie deze vrouw willen behouden, dat jullie in gevecht gaan met Jezus Christus. Jullie zijn immers in de meerderheid.” “Jullie mogen alles doen wat je wil, maar als jullie verliezen dan moeten jullie deze vrouw alles teruggeven wat van haar is geweest en wat jullie haar af hebben genomen: haar waardigheid, haar lichamelijke integriteit en haar rust. De duivel stapte naar achter en liet de mannen het werk doen, maar binnen een seconde of twee stopten zij. Er was geen beginnen aan. Hun macht en kracht haalde het niet bij die van Jezus Christus. “Zijn jullie wel echte gangsters? Misschien dat jullie baas jullie wil helpen?”. De gangsters keken naar de duivel en die antwoordde:”Je mag haar hebben!” En zo snel als die was gekomen, zo snel was die verdwenen. Zijn personeel - in vewarring - achterlatend.

Ik vroeg hen of hun baas was gekomen om hen te helpen tegen Jezus. Nee, dat was eigenlijk niet het geval. Dus, die steun, die bloedband zegt eigenlijk helemaal niks? Hij laat jullie, zijn eigen mensen, gewoon zitten?” Tsja, dat was dus eigenlijk wel zo.

Ze gaven alles terug wat ze was kwijt geraakt. Sommige dingen in de vorm van een voorwerp of een symbool, andere dingen in energetische vorm. De cliënt voelde het terugkomen in haar lichaam.

Na een verder gesprek besloten ze in het licht te stappen en het - levenloze en uitzichtloze - donker achter zich te laten, in een eeuwig leven van liefde en eenheid. Maar niet nadat ze de cliënte bedankten voor wat zij betekent had voor hen. Zij had hen hun leven - en hun levenslicht - vandaag teruggeven. En de cliënt ervaarde alsof ze haar leven weer terug kreeg. Veel in haar werd op dat moment al geheeld, doordat er een energetisch einde kwam aan dit trauma wat haar vanuit een vorig leven achtervolgde.

Het gevoel bij haar (doorgesneden) keel bleef

Het gevoel bij haar keel bleef echter nog en ze ging naar de verbindende link met haar oma Bettie en kwam uit toen Oma Bettie 14 jaar was. Bettie was enigskind en haar moeder lag in het ziekenhuis voor haar nierstenen. Ze zorgde voor haar vader door alle taken van moeder, naast haar schoolwerkzaamheden, over te nemen. Vader was deze avond weg - naar de kroeg op de tennisclub - en dat gaf haar een ‘vrij’ gevoel, alsof alles mogelijk was. Nieuwe ervaringen. Het huis voor haarzelf. Wat had ze genoten van die avond. Tevreden ging ze slapen, nadat ze gebeden had voor haar moeder. Dat die snel maar weer thuis mag zijn. Midden in de nacht kwam haar vader dronken thuis. Dat merkte ze doordat ze wakker werd en iemand, vaag verlicht door het licht op de gang wat vanuit een kier uit de deuropening kwam, naast haar bed zag staan. Haar mond werd bedekt met een grote hand, terwijl ze in paniek wilde gillen. Het bleef in haar keel steken, terwijl ze voelde dat vader haar onderbroek uitdeed. Ze wilde weg uit haar lichaam. Ze wilde dit niet voelen. En het lukte haar om buiten zichzelf te gaan, ergens anders waar er niets aan de hand was, ondanks dat ze wel wist dat er iets aan de hand was wat ‘niet klopte’, absoluut niet goed was. Nadat vader klaar was, was ze veranderd. Alles was veranderd. Niks was er nog meer hetzelfde. Dit kon ze nooit aan moeder vertellen, niemand zou haar geloven. Niemand zou het onzegbare willen horen. Dus moest ze het zien weg te drukken. Op welke manier dan ook. Dat werd later drank en roken, wat enigszins hielp. Maar niet genoeg. Dat vieze gevoel wegdrinken lukte maar niet en sterker nog, steeds minder. En dan had ze ook nog een man en een kind. En eigenlijk ging alles tegen haar leven in. Haar man wilde seks. Haar dochter wilde liefdevolle aandacht die ze niet kon geven. Ze was eigenlijk alleen maar aan het vluchten. Totdat ze diagnose kanker kreeg. Er was niks meer aan te doen, maar dat was niet erg. Het was beter dat haar dochter, die nu een kind had, het zonder haar zou doen. Dat zou beter voor hen beide zijn. Niemand had wat aan haar. En wat ze eigenlijk echt wilde delen, zou ze niet - nooit - kunnen zeggen, omdat dan alles zou veranderen. Alle onderlinge relaties zouden veranderen.

We volgende het sterfmoment van oma in het ziekenhuis. Daar in het ziekenhuis was ze gestorven, maar bleef hangen omdat ze niet in een leven na de dood geloofde. Sterker nog, ze geloofde niet in het leven zelf. Maar nu merkte ze dat ze niet dood was, er was geen zwart, dus besloot ze bij haar dochter en kleindochter te gaan kijken. En het liefst vanuit de hoek van de kamer.

Na de Sessie

Nadat de sessie voorbij was, vertelde de client dat zij op haar viertiende aangerand was door haar eerste vriendje. Ze was zo verliefd op hem, maar nee begreep hij niet ondanks dat ze echt meerdere keren nee had gezegd (maar misschien had ze niet duidelijk genoeg nee gezegd, twijfelde ze) en het moest gebeuren en ze probeerde er dan maar van te genieten, terwijl ze niet wilde. Daarna voelde zij zich slecht en vies, niet meer zichzelf. Zij was bij hem blijven slapen, maar had geen oog dichtgedaan, terwijl ze naar hem zat te kijken. Alles was veranderd. Er was opeens geen liefde meer. Maar ze kon dat niet zeggen, dat zou raar zijn en een hoop vragen opleveren. Het duurde nog 2 maanden totdat het uit was. Al die tijd liep ze door zonder wat te zeggen. Vastbesloten om dit ergens in haar geest te verstoppen, zodat ze opnieuw zou kunnen beginnen.

“Jeetje, dat heb ik nog nooit iemand verteld. Ik wist niet meer dat dat er zat. Ik heb dat zover weggedrukt kennelijk.”

Datgene wat - jarenlang - verdrongen was, kwam aan het Licht (door oma Bettie)

Ondanks dat ze het - bijna - vergeten was, kwam de aanranding naar boven, zodat het nu geheeld (of zo goed als geheeld) kon worden. Allemaal doordat ze getriggert werd door symptomen die niet meer weg te drukken waren. Was ze dat wel blijven doen dan was dat het figuurlijke - of letterlijke - einde van haar leven geweest. En dat wilden haar moeder en haar oma niet laten gebeuren. De geschiedenis hoefde zich niet meer te herhalen.

Ook vertelde ze dat haar moeder altijd ongelukkig was, waardoor zij een afstand tot haar moeder probeerde te houden: haar niet binnen wilde laten komen. Nu begreep ze wat moeder had meegemaakt met oma en ook waarom ze de vrouw geworden was die ze was. De antwoorden en inzichten luchtten haar op. Moe, maar tevreden, ging ze weer naar huis.

Een bericht van haar een paar weken later

Een paar weken later kreeg ik een bericht van haar dat ze geen last meer had ‘s nachts en dat ze weer heerlijk door kon slapen. Het gevoel bij haar keel was helemaal weg. De relatie met haar moeder was ook iets verbeterd, waardoor het was gemakkelijker geworden en het niet zoveel energie meer kostte. Energie die ze nu kon inzetten voor nieuwe ervaringen.