Een dochter die opkomt voor de vrouwenlijn door te rebelleren 

Een moeder zocht hulp voor haar onhandelbare dochter (geen controle meer over haar hebben). Ze wilde niet meer luisteren naar haar vader. Vader ging kapot van binnen (had verdriet) maar was ook heel erg koppig (boos) en dochter was ook heel erg koppig en maakte zich als 16-jarige steeds meer los van haar vader, o.a. door niet meer te luisteren (haar eigen stem willen horen). Moeder zat tussen twee vuren in. Alleen maar brandjes blussen.

Moeder in therapie

Moeder ging zelf in therapie en kwam erachter dat haar dochter juist deed wat zijzelf in haar jeugd had willen kunnen doen. Tegen haar eigen koppige vader ingaan. Dat had ze nooit gedaan. Altijd ingehouden. Nooit echt gepuberd. En ook nu werd ze overschaduwt door haar man, die weer in sommige dingen op haar vader leek.

Ze herinnerde zich de blik in haar moeders gezicht, wanneer die stil aanhoorde wat vader aan het oreren was. De man heeft het voor het zeggen. De vrouw luistert. Net als opa en oma, de vader en moeder van haar moeder. Opa was een man die alles bepaalde. Oma zorgde alleen maar. Was altijd bezig. Nooit rust. Ze werd niet gezien. Overschaduwt. Leven naar de ‘kop’ en de toon van de man.

Ze besefte dat haar dochter juist iets in haar wakker maakte wat geheeld mocht worden. Ze had zelf last van haar spieren. Alsof ze steeds meer moeite had om deze verscheurende situatie te dragen. Alsof er verdriet in haar spieren zat. En nu wist ze dat ze mocht gaan staan. En gehoord worden. Hoe meer ze zou gaan staan, en keuzes zou maken, hoe meer ze gezien zou worden en uit de schaduw zou stappen. Want laten we wel zijn: je wil toch niet met een vrouw zijn die alles maar aanhoort? Er zijn grenzen. Hoe lang kan je doorgaan op een doodlopende weg?

Door zich zo te voelen, voelde ze ook dat haar dochter zich nu meer beschermd zou voelen. Moeder zou immers voor haar - en voor zichzelf - opkomen tegen het koppige van vader. Veilig. En vader zou een leukere man worden wanneer die minder koppig zou zijn. Plus/plus voor iedereen. Opa en oma zouden trots zijn in de hemel. Het is eigenlijk hoe het bij hen had moeten gaan.

Moeder kon opa en oma in ruste laten gaan. Het zou allemaal goed komen. Moeder moest zichzelf het geluk geven wat zij niet hadden gedaan. Gaan staan voor de vrouw in zichzelf. Zichzelf ontplooien. Niet meer ondergeschikt aan of ten dienste van. Gelijkwaardig.

Dochter in therapie

De dochter kwam later voor een sessie. Ze bleek gevangen genomen te zijn door sterke mannen wiens werkgever haar alleen maar wilde voor haar schoonheid - en die waarde voor zichzelf (en zijn uitstraling naar buiten) wilde gebruiken. In een groot huis kwam ze te leven, waar ze de rijke man moest dienen. Ze kon nooit naar buiten. Altijd wachten. Langzaam werd ze gillend gek. Stilzitten na het werk, dat was het ergste. Dan werd ze depressief, wist ze niet hoe lang ze nog door zou kunnen gaan in deze doodlopende situatie. Ze stierf aan tafel, in haar kamertje. Helemaal op. En ze wilde zo graag weg. Naar buiten. Niemand die over haar gaat. Vrij zijn betekent uit de buurt zijn van dominante (koppige) mannen.

Het vorige leven beschreef precies waar ze nu ook in zat. Ze voelde zich thuis vast en beklemd zitten. Vader wilde alleen maar dat ze het goed op school zou doen. Maar dat was voor haar niet belangrijk. Ze was nu ongelukkig en wilde naar buiten. Buiten zijn met vrienden. Niet nadenken, tot rust komen.

Ze begreep dat ze ook vluchtte. Beide was niet goed. Maar ze begreep nu dat er ook een tussenweg was. Het juiste op het juiste moment. Haar vader bedoelde het niet slecht, maar het kwam er gewoon heel verrot uit. Omdat hij niet zo intelligent is. Later zou die echt wel trots op z’n kleine meid zijn. Maar hij zou het verschrikkelijk vinden als ze geen toekomst zou hebben zonder een man en met een man. Ze moest altijd op zichzelf kunnen vertrouwen en zich niet omver laten praten door mooie praatjes. Laat je niet verblinden.