Niet volledig kunnen inademen betekent overleven

Een jongeman van 28 wilde van zijn astma af. Vanaf zijn 4e kreeg hij injecties van de huisarts als hij benauwd was. Later kreeg hij ventolin en becotide hiervoor. Zijn astma werd beter maar bepaalde periodes kreeg hij een terugval. Terugdenkend aan wanneer het begonnen was, wist hij van zijn ouders te herinneren dat het op zijn vierde was begonnen in Spanje, op een oververhitte hotelkamer. 

Ervaring als 4 jarig Joods jongetje in concentratiekamp

In regressie ging hij terug naar een vorig leven als Joods jongetje, Max. Hij was een van de 2 zonen van een bankdirecteur en zijn vrouw in München, Duitsland. Hij lag heerlijk op de grond te tekenen en had het naar zijn zin, totdat hij zijn vader naar boven hoorde rennen en hoorde schreeuwen "verstop je en geen geluid maken!". Meteen ging hij in een kast zitten. In de kast hoorde hij harde geluiden van beneden komen. Even later hoorde hij zware voetstappen op de trappen. Hij bleef zich stil houden en hield zijn adem in, want dat maakte geluid, en probeerde zo zachtjes en minimaal mogelijk adem te halen. Een paar momenten later ging de kast open en werd hij gevonden. Onderbewust was hij er meteen van overtuigd dat hij niet had moeten ademen, anders hadden ze hem niet gehoord. 

Getransporteerd naar Dachau

Hij werd getransporteerd naar Dachau, waar het enorm koud was. Na enkele dagen van veel ellende, want er was niks te doen, niks te tekenen en iedereen deed naar en gespannen, was er dan opeens leuk nieuws: hij mocht een warme douche gaan nemen. Iedereen stond bedrukt in de rij, maar hij was blij. Warm, eindelijk! Maar in de douche merkte hij dat iedereen tegen elkaar aan stond. Hierna ontstond er paniek en er was iets raars, een rare geur. In de douche werd hij op dat moment vergast. Vlak voordat hij stierf dacht hij dat wanneer hij maar heel weinig zou ademen, dat hij misschien door het gas kon heen ademen en dan precies net genoeg lucht zou krijgen om te overleven. Dit moment was nooit in hem gestopt. Het was een programma geworden. Bij kou, transport/verplaatsing, kleine ruimtes, op elkaar staan, nare en afstandelijke mensen, kwam zijn astma op. De jongeman van nu wist dat het jongetje gestorven was, maar nog steeds bezig was om te overleven door bijna niet te ademhalen of maar net genoeg lucht binnen te krijgen. Hij gaf hem de toestemming om los te laten en naar het licht te gaan. Als een soort slaak van verlichting liet het jongetje los. Er was daar ook niemand meer en het liefste wilde hij weer verder met zijn tekening. Een enorme opluchting (letterlijk en figuurlijk) kwam over de cliënt en hij begon gelijk diepe ademhalingen te maken, alsof hij eindelijk vrij was om adem te halen.

Overleven door bijna niet adem te halen

De cliënt begreep dat hij door bijna niet te ademhalen bezig was te ‘overleven’. Bijna geen lucht krijgen betekende leven! Wat een rare koppeling die zijn onderbewuste automatisch had aangenomen. En achteraf gezien waren de omstandigheden waarin hij last van zijn astma kreeg direct te relateren aan deze ervaringen in een vorig leven. Het extra leuke was dat de cliënt ook een doorbraak had in zijn kunst. Hiervoor dacht hij altijd:”Dat krijg ik toch nooit af” of “Het komt er toch nooit van.”. Nu kwam het er eindelijk wel weer van.