Je Thuis en Je Rust weer vinden

Een vrouw werkte alleen in haar praktijk als therapeut. Dat deed ze al vanaf haar 28e. Nu zo’n 25 jaar geleden. Kei- en keihard had ze gewerkt. Doorgegaan, doorgegaan, alsmaar doorgaan. Ze kon immers niet rusten, want ze was een gescheiden vrouw met twee kinderen. Alles rustte op haar schouders. De reden dat ze bij haar ex weg was gegaan, was om een beter leven te krijgen voor haar kinderen. En die waren nu volwassen. En nog steeds was ze hard aan het werk. Volle agenda’s. En ze kwam maar niet tot rust, ze voelde zich steeds minder verbonden, het was eigenlijk allemaal wel goed zo, eigenlijk wist ze niet meer waarvoor ze het deed. Ze had alles al (afbetaald) en haar kinderen waren gelukkig. Ze kwam in een onbeschrijflijke leegte terecht. En ze wist dat ze ‘ernaar moest gaan kijken’. Zelf kon ze het niet meer oplossen. Maar ze wist ook niet precies waar ze nu aan wilde werken. Wel verlangde ze naar leuke tijden met vrienden en vriendinnen waarin zij zich gedragen zou voelen, gelijkgestemden, mensen die haar inspireren, samenwerken, een leuke man. Maar ja, ze had al zolang alles alleen gedaan. Ze wist eigenlijk niet meer hoe dat zou moeten. Zeker nadat ze van haar ex-man af was, is er eigenlijk niemand meer echt dichtbij gekomen.

In Regressie

We maakten alle problemen wakker in haar door er zich mee te laten verbinden. De druk op schouders, ‘doorgaan, doorgaan’, niet rusten. Er kwam verdriet in haar naar boven bij haar borst en keel. Na enkele momenten kwam ze in een vorig leven terecht waar ze in een fijn dorp woonde. Ze voelde zich er gelukkig en was nu buiten huishoudelijk werk voor haar ouders aan het doen. Gewoon ontspannen. Lieve ouders had ze. Totaal niet streng. Eigenlijk kon ze doen en laten wat ze wilde. Ze kon het nu weer voelen in haar lichaam. Wat een fijn thuis.

In het volgende moment was ze ouder en kwam ze op een nabij gelegen dorpsfeest een jongeman tegen met de mooiste stralende lach die een man kon hebben. Hij straalde en had zo’n vrij en bevrijd gevoel over zich. Ze viel als een blok voor hem. Iets was er totaal veranderd (geshift) in haar. Er was een connectie die niet uit te leggen viel. Hij zag haar en zijn ogen gingen nog meer stralen, alsof hij haar herkende. Jammer genoeg, maar ook niet erg - omdat het eigenlijk ook wel spannend was - moest ze wachten totdat hij haar zou aanspreken. Als die haar al zou aanspreken. Misschien dat hij helemaal niet leuk was, of een nare man. Zoveel ging er door haar heen, terwijl haar wereld totaal veranderd was. Ze wist niets over hem, maar toch kende ze hem.

In het volgende moment zijn ze samen, terwijl ze hun eerste kindje - een meisje - vasthoudt. Het geluk is niet te beschrijven. En hij is zo blij met zijn dochter. Het maakte hem niet uit dat het geen jongen was.

In het moment daarna is ze zwanger van de tweede en nog steeds zijn ze gelukkig, ook al werkt hij veel. Niet dat dat ooit van het gezinsgeluk ging, alhoewel het wel veel van hem vroeg. Hij moest corruptie uitzoeken bij de politie (schutterij). Niemand anders kon dat, dus hij moest het (wel) doen. Het onderzoek - en het eventuele einde van corruptie mocht dat er zijn - rustte op zijn schouders. Het volk, de mensen, verdienden dat. Ze zag dat ze hem kustte en hij kustte terug, maar zijn hoofd was al daar voelde ze. Ze liet het gaan. Hij had veel aan zijn hoofd. En normaliter streelde hij altijd haar buik en zei hij zijn dochter gedag, maar nu niet. Het was alsof hij haast had. Er druk achter zat.

In het volgende moment ervaart ze dat ze aan tafel zit. Er zijn mannen van de politie geweest die haar vertelden dat haar man op de markt door een dronken man aangevallen is en daarna doodgestoken. Alles was leeg, maar alles zat ook zo vol; met huilen, schreeuwen, gillen, krijsen, pijn, pijn, pijn. En ze moest verder voor haar kinderen. Ze moest verder. En ze wist: ‘er klopt iets niet’, ‘het klopt niet’, ‘het was niet oprecht’. Maar ze moest verder. En ze wist niet meer hoe. Versteend leefde ze door. Haar man had haar redelijk goed achtergelaten, maar ze moest wel geld erbij verdienen. En ze kreeg een kind. En ze moest door. En ze voelde geen verbinding en ze wist niet meer waarvoor ze het deed.

Vlak voor haar dood

Enkele maanden later zakte ze in elkaar. Ze eindigde in een vorm waarbij haar heup en hele ongemakkelijke positie had. ‘Heb je daar ook last van in je huidige leven, van je heup?”, vroeg ik haar. Dat klopte. Ze kampte de laatste tijd vaker met pijn in haar heup. En ze herkende het gevoel hoe ze daar in haar eigen woning op de grond lag, bezig met opstaan, voor haar kinderen zorgen, doorgaan, doorgaan. Ze besefte dat ze nog niet (volledig) was gestorven. En ze blies haar laatste adem in de stoel uit.

Terwijl ze haar lichaam losliet, en boven haar lichaam zweefde, kreeg zij de overtuiging ‘Je (ik) moet altijd doorgaan’ en ‘Als ik niet alle druk aankan en door kan blijven gaan, gaan mijn kinderen dood.’

Ze onderkende dat ze eigenlijk bezig was om dit op te lossen in zichzelf als ze alleen was. Maar dit lukte niet. Ze bleef erin ‘hangen’. Precies zoals deze vorige persoonlijkheid aan het doen was.

Verscholen in het donker

Nadat ze het Licht zocht, kwam het maar niet. Alsof er iets aan haar vastzat, een aanhechting. Dat bleek haar man te zijn, die bij haar was gebleven om haar te troosten en het goed te maken. Hij had door dit werk, deze opdracht, alle verbinding met wat hem het meeste lief is verloren.

Ze was blij hem te zien en samen zochten ze naar een licht, wat ditmaal kwam. En vlak voor het binnenstappen zagen ze hun kinderen. Ze leefden nog. Een totaal geluk brak in hen allen uit en ze stapten in het licht, waar ze tot rust kwam. Ze waren weer verbonden, verenigd, Thuis en iedereen leefde. Iedereen is er weer.

Na de Sessie

Ze begreep dat het deze man is waar ze op had gewacht. En nu niet meer voor de kinderen hoefde te zorgen en niet zo hard meer hoefde te werken om zichzelf te bewijzen dat ze juist van haar kinderen hield en alles voor ze over had, kon hij komen. Ze was hem vergeten. Ze geloofde niet meer dat hij zou komen.

Ze begreep ook waarom ze zo’n moeilijk pad had gekozen, waarom ze moest ervaren wat ze moest ervaren als alleenstaande moeder. Ze begreep nog beter waarom ze deze ouders en dan vooral haar vader en ook deze ex had uitgekozen. Allemaal bedoeld om haar op dit moment te krijgen: (juist) weer in verbinding en eenheid en heelheid, met zichzelf en haar geliefden.